Ondertussen ben ik al meer dan 6 weken van huis maar het voelt als een langere tijd. Je maakt hier soms zo veel op één dag mee dat het niet voelt als één dag, terwijl we vandaag eigenlijk helemaal niks doen. We zouden een middagprogramma hebben maar dat ging toch niet door op het laatste moment.

Soms mis in Nederland helemaal niet want ik hoor de hele tijd dat het regent en dat het koud is terwijl het hier nog steeds niet heeft geregend. Wel mis ik mijn familie/vrienden, het eten en me eigen kamer. Ik deel toch liever me kamer met één jongen dan met drie dames vooral omdat de kamer nu echt vol ligt met spullen/kleren ;) Morgen komt mijn moeder aan in Kpando en volgende week komt Simon langs. Ik kijk er heel erg naar uit om ze weer te zien. Dan kun je tenminste echt is een keer bij praten want de verbinding is niet heel goed.

De werkzaamheden gaan ook door in het ziekenhuis en het Health centre. Het wordt wel steeds duidelijker dat je echt geen zorg krijgt als je geen geld hebt. We zagen een jongetje van 8 jaar en voordat je naar de dokter gaat worden de vitale functies gemeten. Hij bleek koorts te hebben en dan krijg je direct paracetamol. Maar hij had geen geld (5 cent) om een zakje water te halen. Dit betekend ook dat je de paracetamol weer moet inleveren. Gelukkig zag de jongen er niet heel ziek en zwak uit maar soms komt het voor dat kinderen er doodziek uitzien maar dat er geen geld is voor de behandeling. Of er is geen geld om het kind naar het ziekenhuis te brengen.

Afgelopen vrijdag was er veel te zien in het ziekenhuis. Op 2 plaatsen werd wondzorg gegeven en er kwamen nieuwe patiënten binnen die een infuus en medicatie nodig hadden. Er zat een jongen (rond de 18 jaar) met een ontstoken vinger. Hij was vorige week al langs geweest en toen kreeg hij antibiotica mee naar huis in de hoop dat de zwelling af zou nemen. Helaas was zijn vinger alleen maar dikker geworden en voor je gevoel barste de huid bijna open. Al het pus dat onder de huid zat moest er uit maar voordat ze begonnen met snijden kreeg hij eerst plaatselijke verdoving. Ze hebben denk ik ongeveer 15 injecties gegeven. Het zag er zo pijnlijk uit want de naald was behoorlijk dik en elke keer als hij onder de huid een injectie gaf begon de jongen bijna te huilen van de pijn. Op sommige plaatsen waar de injectie was gegeven kwam het pus al naar buiten. Met een mesje werd de huid verder open gesneden. Er kwam echt heel veel pus en stroperig bloed uit de vinger. Nadat de eerste druk eraf was werd de geïnfecteerde huid verwijderd. Halverwege begon de verdoving uit te werken. Er werd weer een spuit klaar gemaakt om de plaatselijke verdoving opnieuw te geven. De jongen schreeuwde het uit van de pijn. Ondertussen begonnen de verpleegkundige weer grapjes te maken; “hij huilt als een baby!”. Ook was de wondzorg bij een andere patiënt erg pijnlijk en zij begon ook te schreeuwen. Tegelijkertijd werd er een infuus geprikt bij een baby en stond er harde muziek op. Een aantal patiënten vonden de wond aan de vinger van de jongen erg interessant dus die kwamen even kijken en mee lachen. Er was zo veel geluid om ons heen dat het bijna te veel werd. De huid aan de onderkant van de vinger was bijna voor ¾ verwijderd. We vroegen ons af waarom ze zo veel huid verwijderen want nu wordt het een open wond. Maar dit was omdat de huid geïnfecteerd was en daarom moest het eraf. Na deze dag in het ziekhuis moest ik wel weer even tot rust komen ofzo. Er gebeurde zo veel tegelijkertijd dat we niet eens alles hebben kunnen zien.

Afgelopen week was Maaike jarig en aankomende week is Iris jarig. Om dit te vieren hadden ze een spelletjes middag georganiseerd in het kindertehuis. Er kwamen verschillende spelletjes voorbij, zoals; zaklopen, spijkerpoepen, blik gooien, koekhappen en de stoelendans. Ook hebben ze getrakteerd op een ijsje en daar was iedereen heel blij mee. De kinderen waren bijna stil.

Op de verjaardag van Maaike zijn we wezen zwemmen in Ho. Het is heerlijk om zwemmen met het warme weer, je moet er alleen wel anderhalf uur voor in de Trotro (bus) zitten voordat je er bent. Bij het zwembad zat een restaurant waar we gegeten hebben. Ze hadden daar beef en frietjes! Heerlijk! Na deze dag in het zwembad was ik wel een beetje verbrand.

Het is heel raar om te bedenken dat je je nu ergens thuis begint te voelen maar dat je over 3 maanden weer vertrekt. Vooral omdat ik waarschijnlijk niet meer terug kom op deze plek. Voor nu hoef ik me daar nog niet echt zorgen over te maken gelukkig.