De afgelopen 3 dagen ben ik in het St. Patrick’s hospital geweest. Op maandag en dinsdag heb ik mee gelopen op de verpleegafdelingen en tijdens deze dagen werd er geregeld wondzorg gegeven. Het meest aangrijpende verhaal wil ik met jullie delen maar ik moet eerlijk zeggen dat het heel heftig was om mee te maken. Mocht je geen heftig verhaal willen lezen sla dan het volgende stukje over!

Een meisje van 3 jaar is in een pan met heet water gaan zitten terwijl haar moeder net weg liep bij het vuur (ze koken op de grond). Hierdoor heeft ze brandwonden (2^de- en 3^degraads) van haar billen tot haar vagina. De binnen- en onderkant van haar bovenbenen zijn ook verbrand. Elke dag moet dit schoongemaakt worden en daarna wordt er vaseline op gesmeerd. Op maandag ochtend werd ze naar de “male ward” gebracht en daar op een bed gelegd. Om haar heen liggen nog 8 andere (mannelijke) patiënten en er wordt geen gebruik gemaakt van een gordijn of iets dergelijks om een beetje privacy te creëren. Als de verpleegkundige wil beginnen met de wondzorg dan is het meisje al zo overstuur dat ze begint te plassen. Haar moeder krijgt de opdracht om een droge doek te halen zodat de urine kan worden opgeruimd. Het meisje ziet dat haar moeder weg gaat en begint nog harder te huilen en te roepen dat haar moeder terug moet komen. Je moet je voorstellen dat er ook 5 andere verpleegkundige om heen staan die alleen maar kijken en niks doen. Ik ben gewent dat je als verpleegkundige dan even helpt en een doek pakt maar zo werkt het hier niet. Gelukkig was haar moeder snel terug en kon het zijltje waar het meisje op lag gedroogd worden. Ik zag dat het jurkje van het meisje ook nat was geworden maar de verpleegkundige leek er weinig om te geven. Op dat moment moest ik er wel wat van zeggen want hoe kun je nou wondzorg verlenen terwijl alles nat blijft van de urine!? Tijdens het schoonmaken van de wond begon het meisje de verpleegkundige te slaan en te bijten. Dit was niet zonder reden want de wond werd nog al hardhandig schoon gemaakt. Op de plekken waar nog blaren zaten waren na het schoonmaken geen blaren meer want de huid werd eraf getrokken. De wond werd echt schoon geboend. Normaal is de huid rond de vagina en de binnenkant van je boven benen al gevoelig laat staan als het verbrand is. Op een gegeven moment werden er grapjes gemaakt door de verpleegkundige die stonden te kijken terwijl het meisje het uit schreeuwde van de pijn. Ook haar moeder moest er van huilen maar de verpleegkundige vonden het blijkbaar een goed moment om te blijven lachen. Op dat moment ben ik weg gelopen want ik kon het niet langer aan horen en zien.

De volgende dag was ik terug in het ziekenhuis en we vroegen ons af of dezelfde verpleegkundige weer de wondzorg zou doen. Hij vroeg of wij het wilde doen en natuurlijk zeiden we ja. Alleen de moeder had geen geld om de juiste materialen te kopen dus dan zou de wondzorg niet doorgaan.

Ik dacht na over wat wij (vrijwilligers) voor dit meisje konden betekenen. Wij hebben wel de materialen liggen die ze nodig heeft dus we hebben overlegd met de verpleegkundige en de dokter of het goed was dat we de materialen thuis gaan halen en in de middag terug komen voor de wondzorg. Ze vonden dit een “briljant” idee.

Later in de middag kwamen we terug met de materialen. Op het moment dat het meisje de verpleegkundige weer zag begon ze al te huilen. Tijdens de wondzorg hebben we alleen heel voorzichtig de wond schoon gedept en ik merkte dat ze veel minder huilde dan gisteren. Ook waren we binnen 2 minuten klaar met het vervelende gedeelte voor haar. Dit nam gisteren wel 15 minuten in beslag. Aan het einde van de wondzorg hebben we gevraagd aan de verpleegkundige wat hij van onze wondzorg vond. Hij zei dat we aandacht hadden voor de patiënt en dat het snel gebeurt was. Dit zag hij positief in. Vandaag zijn we terug geweest om nieuw materiaal te brengen en de wond was vanmorgen al verzorgd en het zag er goed uit.

Ook heb ik vandaag een operatie gezien. Tijdens de operatie werden er “vleesbomen” verwijderd uit de baarmoeder. Het is een hele ervaring om te zien dat er grote stukken vlees worden weg gesneden uit iemands lichaam. Om 9.45 uur was iedereen klaar voor de operatie maar alleen de chirurg was nog onderweg naar het ziekenhuis.

Tijdens de operatie vallen je dingen op zoals; De patiënt ligt 5 minuten compleet naakt op de operatietafel terwijl iedereen er omheen staat en praat over de operatie. Of ze knellen de vaten naar de baarmoeder af met een katheter die je normaal gebruikt als blaaskatheter. Of ze koken een beetje water in de waterkoker om daarna een infuuszak warm te maken in de waterkoker. Of er spat een beetje bloed in het oog van de chirurg omdat ze geen brilletjes hebben, oeps.

Op het moment dat alle vleesbomen waren verwijderd en de baarmoeder helemaal was ingesnoerd met hechtingen gingen ze de katheter weer los maken zodat er weer bloed naar de baarmoeder kon. Tocht hadden ze een plekje over het hoofd gezien want het bloed stroomde eruit. Snel weer de katheter aantrekken en nog extra hechtingen plaatsen. Gelukkig maakte de patiënt het goed.

Vorige week was er een man met een wond aan zijn been naar ons toe gekomen. Wat de bedoeling daarmee was was ons niet duidelijk maar we hebben die man vandaag weer opgezocht. Met de familie naam en wijknaam gingen we op pad. Na ongeveer 20 minuten hadden we een man gevonden die ons naar het goede huis zou brengen. De man die we zochten woonde inderdaad in het huis waar we aan waren gekomen alleen hij was niet thuis. Zijn vrouw belde hem op en hij was binnen 3 minuten thuis. We hebben de wond bekeken, zo goed als dat kon, en hebben gevraagd of hij deze avond nog naar ons huis wilde komen.

Rond 19.30 uur kwam hij aanlopen en van te voren hadden we al een beetje een plan gemaakt. Hij verzorgde de wond elke dag zelf en deed er watten in. Misschien kun je je wel voorstellen dat watten heel goed plakken aan natte wonden. Het kosten daarom ook even tijd om de watten eruit te halen. We wond is nu 1 jaar oud en de man vertelde dat het vel was open gebroken. Of het dan een oud litteken was wat onderhuids ontstoken raakte of toch wat anders dat is niet duidelijk. We hebben het been verbonden en vrijdag zal de wond weer verzorgt worden door en vrijwilliger.