Na mijn vorige blog is er veel gebeurt. Ik ben ziek geworden (samen met nog 13 andere) en heb ook 2 dagen echt alleen maar op bed gelegen. Elke keer als ik naar de wc wilde lopen dan moest dat snel want anders zou ik flauwvallen. De oorzaak is niet bekent maar we denken dat het aan de spaghetti met rode saus en kip heeft gelegen. Je kunt je wel voorstellen dat ik dat nu ook helemaal niet meer lekker vind.

Op zaterdag voelde we ons iets beter en we wilde er graag even tussenuit. We zijn naar de Monkey Sanctuary geweest. Vooraf koop je bananen en voordat je het bos ingaat moet iemand een banaan opeten zodat ze zeker weten dat de bananen niet vergiftigt zijn. Eenmaal in het bos probeert de gids de aapjes te lokken. Als er een groep apen aan komt dan hoor je eerst in de verte het ritselen van de bladeren. Het is onwijs leuk om die schattige aapjes van dicht bij te zien en ze te voeren. Na deze wandeling in het bos was ik wel helemaal uitgeteld dus de rest van de dag heb ik weinig gedaan.

Vorige week heb ik eerst 2 dagen in het St Patrick’s hospital gewerkt om daarna 2 dagen in het health center te werken. In het ziekhuis loop je mee met de verpleegkundige tijdens de artsen visite om daarna alle nieuwe medicatie/acties uit te voeren. Ik verbleef die 2 dagen op de mannen- en kinderafdeling. De meest voorkomende ziekten/problemen bij kinderen zijn; malaria, luchtweg infecties, bloedarmoede en diarree. De arts verteld en leert alle (leerling)verpleegkundige tijdens de artsen visite meer over de ziekten en behandelingen. Dit is echt heel fijn! In het health center hebben we op de eerste dag de controles gedaan bij de patiënten die de arts komen bezoeken. Dit houd in dat je de patiënten weegt, temperatuurt en de bloeddruk meet. Bij kinderen wordt de bloeddruk niet gemeten. Als de controles zijn genoteerd dan gaan de patiënten in de wachtrij zitten bij de dokter. Tijdens onze 2^de dag in het Health center hebben we bij de arts gezeten. Er komen veel verschillende ziekten/aandoeningen langs maar toch zie je ook hier veel malaria. Daarnaast zie je veel hypertensie, tuberculose en buiktyfus. Als we vragen wat we kunnen doen dan hoor je 9 van de 10 keer “take a seat”. Maar vandaag was het grote moment, er kwam een verpleegkundige op me af en hij vroeg of ik intramusculair kan injecteren. Natuurlijk zei ik ja. (Normaal komt er dan een antwoord “oké, ga maar weer zitten”. ) Vandaag heb ik dan echt mijn eerste verpleegkundige handeling gedaan in Ghana, intramusculair injecteren. Dit betekend dat ze meer vertrouwen in je krijgen en dat je dus ook meer betrokken wordt.

Vorige week lag er een man in het ziekenhuis die in het meer was gevallen. We weten niet precies wat er daarna is gebeurt want we hoorde meerdere verhalen. Hij is niet meer bij bewustzijn geweest in het ziekenhuis en ik had ook niet het gevoel dat ze wisten wat ze met deze man aan moesten. Hij heeft een urine katheter gekregen, een aantal medicijnen en een infuus met wat vocht maar meer ook niet. Elk uur werd de bloeddruk, pols, ademhaling en temperatuur gemeten. 2 dagen later hoorde ik dat hij was overleden maar ze kunnen ook niet zeggen waar aan hij is overleden. Dit is vooral heel raar om mee te maken.

Ook hebben wij afgelopen vrijdag en maandag de wondzorg gedaan in de omgeving. Om half 6 werden wij opgehaald door de zuster van het kindertehuis en gingen te voet op pad. Als we bij een patiënt kwamen dan was het altijd maar de vraag of ze thuis waren. De wonden verschillen tussen een klein gat onder de hak tot 1/3^de van het onderbeen wat verbonden moet worden. We zagen niet heel veel patiënten de afgelopen 2 keer. Ze waren vaak weg. Als je dan weer thuis komt dan lijkt het net alsof je al een dag gewerkt hebt maar dan is het pas 8 uur en daarna ga je nog naar het Health center of het ziekenhuis.