Ook deze blog verschijnt 6 dagen later dan geplant.

Vorige week in het ziekenhuis werden we door een verpleegkundige geroepen. We moesten met haar mee komen want we waren al veel te lang niet op de vrouwen afdeling geweest. Zo doende liepen we met haar mee en mochten we net als de andere verpleegkundige op de afdeling weer op een stoel zitten. Een paar minuten later kwam er een leerling verpleegkundige aanlopen die net de vitale functies had gemeten bij een mevrouw van 87 jaar. Ze kwam de waarde doorgeven en een andere verpleegkundige schreef het op in haar dossier. De verpleegkundige begon meteen te vertellen wat de rede voor opname was. Deze mevrouw had malaria en lag nu 3 dagen in het ziekenhuis. De verpleegkundige klonk nogal nuchter over de situatie dus het leek net alsof deze mevrouw morgen naar huis kon.

Even later liepen wij achter een andere verpleegkundige aan naar de mevrouw. Toen ik de mevrouw zag werd het me pas duidelijk, ze gaat morgen niet naar huis maar zal waarschijnlijk vandaag nog ovelijden. Het lijkt net alsof ze de moet al heeft opgegeven en haar lichaam de laatste adem uit blaast. Ze at niet meer de laatste dagen en sinds vandaag reageert ze helemaal niet meer op aanspreken. Ze zag er ontzettend mager uit, elke rib kon je zien en haar vel hing over de botten van haar armen. Ook ligt ze met haar mond open en haar ademhaling kost haar veel energie. Daarbij heeft ze een hoge bloeddruk en een zwakke langzame pols. Er druppelt langzaam nog een beetje infuus vloeistof naar binnen maar eigenlijk is dat niet de moeite waard.

De verpleegkundige vragen wat ons advies zou zijn, zuurstof ter ondersteuning en een betere houding in bed zou niet verkeert zijn. Ook geven we aan dat de dokter beter langs kan komen.

15 minuten later kwam er een dokter, zuurstof is niet nodig volgens hem en verder is het afwachten.

3 uur later lopen wij op straat en komen we de verpleegkundige tegen. Hij kon ons vertellen dat de mevrouw al was overleden.

Het is heel bijzonder om mee te maken hoe de mensen hier soms omgaan met de situaties en dat blijft me verbazen. Je praat over een patiënt alsof zij morgen naar huis gaat maar de werkelijkheid is dat ze binnen 2 uur is overleden. Je kunt je haast niet voorbereiden op situaties die zich voor doen, je moet het na die tijd voor jezelf verwerken.

Vorige week heb ik ook een bevalling mogen zien. Het was alleen totaal niet wat ik verwacht had. De verloskundige kon ons vertellen dat het nog 1 a 2 uur wachten was voordat de uitdrijvingsfase zou beginnen. We bleven een beetje in de buurt van de kamer zodat we het niet zouden missen. Soms liep de verloskundige de kamer in waar de vrouw lag om te kijken hoe het met haar ging. De verloskundige zag er vrij relaxt uit dus waarschijnlijk verliep alles volgens het boekje. Op een gegeven moment werden de weeën heftiger en dat liet ze horen. Volgens de verloskundige was dit te luid dus die zei dat ze zich stil moest houden. Na 2,5 uur wachten werden we ineens naar binnen geroepen. Het hoofdje was al bijna geboren. Binnen 10 seconden was het jongetje geboren maar de moeder vertoonde weinig emoties. Het viel me gelijk op dat het jongentje zo grauw en grijs zag. Ook begon hij niet met huilen en dat baarde me wel een beetje zorgen. Er was geen ademhaling zichtbaar en ook zag ik geen hart klopping. Het was goed te zien dat hij al had gepoept in de baarmoeder en de verloskundige begon met het schoonmaken van het mondje. Ook werd er een soort alcohol over zijn lijfje gegooid wat hem misschien aan het schikken zou moeten maken? Nog steeds geen geluid of verandering van kleur. Hij werd aan zijn benen op geteeld en ondersteboven vast gehouden. Ook werd er hard over zijn buik/borst gewreven. Daarna werd hij weer neergelegd en kreeg hij meer alcohol over zich heen en de verloskundige vroeg een gaasje. Ze vouwde hem dubbel om daarna mond op mond beademing te geven. Hierna verkleurde zijn lippen een beetje rood en dit breide zich langzaam uit. Weer werd hij op de kop gehouden en kreeg hij alcohol over zich heen. Er werd weer slijm uit zijn keel gehaald en langzaam verkleurde de rest van zijn lijf ook rood. Nu kon je ook zijn hard zien kloppen en hij begon voorzichtig te huilen. Dit was blijkbaar genoeg voor de verloskundige om het jongetje op zij te leggen. Nu moest de placenta geboren worden. De moeder kreeg nog een tik omdat ze niet mocht persen. Gelukkig werd de placenta snel geboren alleen moest de moeder nog gehecht worden. Dit nam ook behoorlijk wat tijd in beslag. Ondertussen lag het jongetje zacht huilend in de weegschaal te bewegen. Je kon horen dat er nog slijm in zijn luchtwegen zat. Nadat alles was op geruimd moest de moeder terug naar de afdeling. Er is een speciale afdeling voor de zwangere en net bevallen vrouwen. Het was 15 meter lopen maar ze zakte steeds door haar benen. We hebben niet meer gezien dat de moeder haar zoon voor het eerst mocht vasthouden ondanks dat hij al een uur oud was.

Nog even een ander kort verhaal. Vanmorgen (maandag 14 maart) waren we weer vroeg vertrokken om de wondzorg in de dorpen te geven. We vertrokken in het donker en toen de zon opkwam werd het ons steeds meer duidelijk dat er hele donkere grijzen wolken voorbij kwamen. We waren net bij een patiënt aangekomen en het begon te regen. Het komt meteen met bakken uit de lucht. Gelukkig had onze patiënt een huis met een goed dak dus wij zaten droog. Na 45 min regende het nog maar “heel zacht”. We moesten verder dus we stapte op onze fiets. Totaal doorweekt en modderig kwamen we thuis aan. Na een snellen douche gingen we door naar de laatste patiënt om daarna naar het health centre te gaan.