merelaarns.reismee.nl

Familie op bezoek (deel 2)

In overleg met Merel mag ik ook een verhaal op haar blog plaatsen over mijn week in Kpando.

Zoals ze al schreef ben ik bij haar geweest samen met mijn vriendin Sjakkelien. Naast deze week bij Merel hebben wij ook nog rond gereisd om wat meer van het land te zien. Op dit moment zijn wij weer thuis en stuur mijn verhaal naar Merel op.

Wij hebben allebei de week in het huis bij Merel en de anderen als super ervaren. Deze week zijn we met in z’n totaal 10 vrijwilligers/vakantiegangers (9 Nederlandse dames en 1 Amerikaanse jongen). Heel leuk om na alle verhalen die via de blog en app tot je komen over het leven daar met eigen ogen te zien. Nu kan ik me veel beter een voorstelling maken over de hitte (dag- en nacht) en de droogte (beiden enorm, zelfs ook voor de lokale bevolking). Spaarzaam met water omgaan, je denkt wel 2x na of het eenmaal getapte water misschien ook nog voor iets anders gebruikt kan worden. De zakjes drinkwater zijn heel handig, sommigen zijn heel vies maar je drinkt ze op want je hebt het hard nodig. Het eten wordt iedere dag door Da Mary en haar hulp met veel zorg klaar gemaakt. Het vuurtje op de grond is vrij basaal, soms smaakt het best lekker maar het is wel eentonig, pasta/rijst of yam met kippenpootjes of geit en een rode saus van tomatenpuree met kruiden. Er zit nauwelijks groente in, de Ghanezen eten erg scherp maar voor ons gebruikt ze minder pepers. Knap vinden wij dat het haar lukt om voor Merel pindavrij te koken met de weinige middelen die ze heeft. Wij kopen die week een paar maal fruit of komkommers voor de hele groep voor de variatie. Heerlijk die mango’s hier en ananassen, dat zijn onze appels en sinaasappels.

De eerste middag nam Merel ons al gelijk mee naar de markt, je kijkt je ogen uit naar al die mensen met hun koopwaar, levendig en druk. Merel loopt daar tussendoor alsof ze al een jaar daar woont, helemaal gewend en zelf verzekerd maakt ze praatjes en onderhandeld over prijzen.

Ook in hun huis hebben ze met elkaar hun draai gevonden, kluslijstjes hangen op de muur en net als in een Hollands studentenhuis is er verschil in hoe serieus ieder z’n taak oppakt.

Op een ochtend neemt Merel het initiatief tot een soort van grote schoonmaak, de koelkast, de opbergboxen van binnen en buiten, de spinrag op de muren, alles krijgt een beurt. Al gauw gaan we haar helpen en het resultaat is ernaar!! Het verschil met de schoonmaak in Holland is echter dat je weet dat er na een paar dagen weer een stoflaag op alles neerdaalt, mede veroorzaakt door de dagelijkse veegbeurt op de compound door Da Mary of een van haar zonen. Omdat alles zo droog is zie je tijdens het vegen een enorme stofwolk door het gaas van hun woonvertrek komen (hun woonvertrek is een soort van serre enkel afgezet met gazen wandjes).

Wij mogen met Merel mee naar het st. Patrick en het Health Centre. Wel moeten wij officieel geïntroduceerd worden door Jessy, de kennismaking begint bij de top (resp. directeur en dokter). Vervolgens nemen ze ons mee langs alle afdelingen tot aan de administratie, lab en apotheek aan toe. Aan al het personeel worden wij voor gesteld en er loopt wat rond daar zeg, zeker voor de hoeveelheid werk die er is, zouden wij bijna jaloers van worden in de Nederlandse ziekenhuizen in deze tijd van bezuinigen (nou toch niet echt, ik wil liever niet alleen in een donker kamertje zitten wachten als nurse met als enigste afleiding jouw eigen mobiel tot er een patiënt komt die een infuus nodig heeft.

Later op de ochtend heeft deze nurse wel wat te prikken, gelukkig voor haar al vraagt ze zich niet af of het wel echt nodig is, dat laatste betwijfelen wij wel bij sommige patiënten. Maar het ziekenhuis krijgt geld van de verzekering bij het verrichten van handelingen als deze, dus dat is populair. Bovendien voelt een patiënt zich geholpen door het krijgen van een infuus en medicijnen, dus die zal niet snel tegen stribbelen. Tuurlijk zijn er ook drukkere dagen met soms te weinig plek voor alle patiënten.

We zien deze dagen een jongetje van een paar maanden oud die besneden wordt, deze operatie wordt perfect uitgevoerd door een dokter van buitenaf, de baby geeft geen kik. Knap gedaan en ook heel netjes en schoon.

We zien een aantal patiënten met wonden, de verhalen daarover die Merel al in vorige stukjes heeft verwoord kloppen aardig, al leek het personeel zich iets beter te gedragen, misschien omdat wij erbij stonden? Nogal eens zien we wonden veroorzaakt door motorongelukjes, niet vreemd als je het verkeer hier ziet. Een vrouw komt met een van pijn vertrokken gezicht binnen lopen, haar hand, veel te dik, rechtop houdend. Een abces in de muis van die hand is de oorzaak. Met enkel een beetje lidocaïne verdoving (veel te weinig voor zo’n ingreep in de diepte) wordt dit abces open gesneden terwijl ze op een eenvoudig stoeltje zit (bij ons wordt je voor een eenvoudige prik al in een zgn. prikstoel gezet voor het geval je misschien eens flauw zult vallen!). Deze vrouw kronkelt van de pijn, ik wordt alleen al bij het zien daarvan onpasselijk, maar zij geeft bijna geen kik en houdt haar hand op de tafel!!! Ongelooflijk, wat moet je hier sterk van geest zijn. Nadien staat ze gewoon op.

We zien ook dat een wond wordt schoon gemaakt door met een gaasje en desinfectans flink te wrijven in de wond. Sjakkelien geeft op een subtiele manier aan hoe wij in deze te werk gaan en waarom (met een spuitje de wond spoelen), de nurse blijkt er wel voor open te staan en volgt het advies gelijk op. Het spoelvocht dat vervolgens uit de wond komt wordt door ons opgevangen in een bekkentje. Ze ziet dat er veel vuil is mee gekomen, dit maakt haar enthousiast, ze is blij verrast en zal het zeker onthouden. Zegt ze.

Een middag gaan we met z’n allen naar “Kpantech”, een groot sportevent voor middelbare scholieren uit de hele regio, wel 4000 teenachers zijn een week lang in Kpando om met elkaar te sporten op het terrein van de technische high school. “UNiTED” waar Merel voor werkt wil deze gelegenheid gebruiken om gezondheidsvoorlichting te geven aan de scholieren en hun leerlaren. Feit is namelijk dat men in Afrika eigenlijk niets weet over het functioneren van hun eigen lijf en wat ziekte met je doet, wat een gezonde levensstijl is enz.

Omdat er op dit moment een uitbreek is van pneumokokken meningitis in Ghana, willen ze dat we daarover als eerste voorlichting gaan geven. In de hoek van het terrein is een tafel ingericht met flyers en een paar posters over diverse ziektes die hier veel voorkomen.

We verdelen ons in groepjes van 2 en gaan met de flyers op stap om de scholieren aan te spreken. Heel apart te merken is dat ze heel nieuwsgierig zijn in wat wij te vertellen hebben. Je spreekt een paar aan en binnen de kortste tijd verzameld er zich een heel groepje om je heen. Natuurlijk vallen wij best op met onze witte kleur, maar de aandacht die is er wel degelijk. Was echt leuk om te doen.

Op zondag gaan we met z’n tienen naar een van de eilanden in het Volta meer. Daar leven de mensen in primitieve omstandigheden van de vis die ze vangen. Niet de hectiek, het lawaai en uitlaatgassen van Kpando maar de rust en de natuur van het platteland.

Ook weer opgesplitst in 2 groepen gaan we de bewoners checken op hypertensie, diabetes en borstkanker, tevens instructie geven in zelfonderzoek. Verbandmateriaal gaat mee om evt. wonden te kunnen verzorgen. Wanneer we aankomen horen we de uitgelaten muziek (Afrikaanse trommels) en zang van de mensen in de kerken. De diensten zijn bijna klaar en zo hebben wij wel gelijk bij het uitkomen van de kerk de bewoners in een klap bij ons (hier is over nagedacht J).

Samen met Merel en een paar anderen loop ik naar het volgende dorp op het eiland. Het is zinderend heet, de begroeiing is bijna overal verschroeit. De geiten, schapen en kippen scharrelen ook hier overal rond. Kinderen hebben ons al snel in de gaten en komen nieuwsgierig op ons af, lachend, zwaaien, onze handen pakkend. We zijn lachwekkend en grappig met onze witte kleur.

Veel troep, alles wordt net zoals overal in Ghana zomaar weg gegooid, totaal geen besef van milieuvervuiling, een lange weg te gaan…

Ik check de vrouwen op borstkanker en leer ze hoe ze dit zelf kunnen doen, gelukkig krijg ik hierbij de hulp van 2 zussen die het engels goed beheersen, zij zijn mijn vertalers, en dat is heel wat waard. Ik heb om een rustig plekje binnen gevraagd, eerst wilden ze dat ik het midden in het dorp deed met alles en iedereen om ons heen maar dat zag ik niet zitten. Het is wel zo dat borsten hier totaal geen taboe zijn maar ik zou hun aandacht niet kunnen vast houden schat ik in, in het midden van de drukte. Ik krijg een lemen hutje tot mijn beschikking waar ik een voor een de vrouwen onderzoek en uitleg geef samen met mijn vertaalster. Goh, dat ik dit nog eens zou mee maken. Het is alsof ik naar een film zit te kijken en er zelf in mee speel.

Al met al is dit best een heel verhaal geworden, ik hoop dat Merel het accepteert, zou best nog een paar velletjes kunnen vol schrijven maar ik rond mijn gekrabbel toch maar af.

Wat ik wel nog even kwijt wil is dat ik het ontzettend knap vind dat de meiden zich zo goed houden onder deze omstandigheden. Het vraagt best wel wat van je om je luxe leventje in Nederland even opzij te zetten en dit aan te gaan….Totaal andere wereld en gewoontes, de hitte, het stof, het andere eten, soms zelf ziek zijn.

Merken dat er hier erg op je gelet wordt en ook al vindt jezelf dat je niks verkeerd doet, toch krijg je commentaar, gewoon omdat de normen hier anders zijn. Je moet er maar een weg in vinden.

Zien hoe ze hier acteren in het ziekenhuis en dat staat soms ver af van hoe je het geleerd hebt, zien dat sommigen niet geholpen kunnen worden en er maar mee moeten verder leven, zien dat mensen hier zomaar dood kunnen gaan en weten dat er bij ons veel meer mogelijk zou zijn.

Ook zijn de contacten hier hartverwarmend, mensen zijn open en lachen veel, zijn geïnspireerd door de Bijbelse boodschap, Afrikaanse volksverhalen en wijsheden van ouderen. Kortom, er valt ook voor ons veel van hen te leren, ’t zou de wereld beslist een stukje beter maken.

Lots of African Blessings:

Reach high and see far Collect many memories

Have good friends Enjoy rain and sunshine

Laugh a lot Love a lot

Heleen (Ma van Merel)

Reacties

Reacties

Roosmarijn

Leuk ik hier Simon en Mama te zien staan en hun verhalen ook te lezen! Maar die van jou zijn ook nog altijd leuk en zo ben ik weer een stukje verder in Ghana beland met deze verhalen!
Dankjewel xx

{{ reactie.poster_name }}

Reageer

Laat een reactie achter!

De volgende fout is opgetreden
  • {{ error }}
{{ reactieForm.errorMessage }}
Je reactie is opgeslagen!

Deze reis is mede mogelijk gemaakt door:

Travel4Change