Alles gaat z’n gangetje

Ondertussen ben ik al meer dan 6 weken van huis maar het voelt als een langere tijd. Je maakt hier soms zo veel op één dag mee dat het niet voelt als één dag, terwijl we vandaag eigenlijk helemaal niks doen. We zouden een middagprogramma hebben maar dat ging toch niet door op het laatste moment.

Soms mis in Nederland helemaal niet want ik hoor de hele tijd dat het regent en dat het koud is terwijl het hier nog steeds niet heeft geregend. Wel mis ik mijn familie/vrienden, het eten en me eigen kamer. Ik deel toch liever me kamer met één jongen dan met drie dames vooral omdat de kamer nu echt vol ligt met spullen/kleren ;) Morgen komt mijn moeder aan in Kpando en volgende week komt Simon langs. Ik kijk er heel erg naar uit om ze weer te zien. Dan kun je tenminste echt is een keer bij praten want de verbinding is niet heel goed.

De werkzaamheden gaan ook door in het ziekenhuis en het Health centre. Het wordt wel steeds duidelijker dat je echt geen zorg krijgt als je geen geld hebt. We zagen een jongetje van 8 jaar en voordat je naar de dokter gaat worden de vitale functies gemeten. Hij bleek koorts te hebben en dan krijg je direct paracetamol. Maar hij had geen geld (5 cent) om een zakje water te halen. Dit betekend ook dat je de paracetamol weer moet inleveren. Gelukkig zag de jongen er niet heel ziek en zwak uit maar soms komt het voor dat kinderen er doodziek uitzien maar dat er geen geld is voor de behandeling. Of er is geen geld om het kind naar het ziekenhuis te brengen.

Afgelopen vrijdag was er veel te zien in het ziekenhuis. Op 2 plaatsen werd wondzorg gegeven en er kwamen nieuwe patiënten binnen die een infuus en medicatie nodig hadden. Er zat een jongen (rond de 18 jaar) met een ontstoken vinger. Hij was vorige week al langs geweest en toen kreeg hij antibiotica mee naar huis in de hoop dat de zwelling af zou nemen. Helaas was zijn vinger alleen maar dikker geworden en voor je gevoel barste de huid bijna open. Al het pus dat onder de huid zat moest er uit maar voordat ze begonnen met snijden kreeg hij eerst plaatselijke verdoving. Ze hebben denk ik ongeveer 15 injecties gegeven. Het zag er zo pijnlijk uit want de naald was behoorlijk dik en elke keer als hij onder de huid een injectie gaf begon de jongen bijna te huilen van de pijn. Op sommige plaatsen waar de injectie was gegeven kwam het pus al naar buiten. Met een mesje werd de huid verder open gesneden. Er kwam echt heel veel pus en stroperig bloed uit de vinger. Nadat de eerste druk eraf was werd de geïnfecteerde huid verwijderd. Halverwege begon de verdoving uit te werken. Er werd weer een spuit klaar gemaakt om de plaatselijke verdoving opnieuw te geven. De jongen schreeuwde het uit van de pijn. Ondertussen begonnen de verpleegkundige weer grapjes te maken; “hij huilt als een baby!”. Ook was de wondzorg bij een andere patiënt erg pijnlijk en zij begon ook te schreeuwen. Tegelijkertijd werd er een infuus geprikt bij een baby en stond er harde muziek op. Een aantal patiënten vonden de wond aan de vinger van de jongen erg interessant dus die kwamen even kijken en mee lachen. Er was zo veel geluid om ons heen dat het bijna te veel werd. De huid aan de onderkant van de vinger was bijna voor ¾ verwijderd. We vroegen ons af waarom ze zo veel huid verwijderen want nu wordt het een open wond. Maar dit was omdat de huid geïnfecteerd was en daarom moest het eraf. Na deze dag in het ziekhuis moest ik wel weer even tot rust komen ofzo. Er gebeurde zo veel tegelijkertijd dat we niet eens alles hebben kunnen zien.

Afgelopen week was Maaike jarig en aankomende week is Iris jarig. Om dit te vieren hadden ze een spelletjes middag georganiseerd in het kindertehuis. Er kwamen verschillende spelletjes voorbij, zoals; zaklopen, spijkerpoepen, blik gooien, koekhappen en de stoelendans. Ook hebben ze getrakteerd op een ijsje en daar was iedereen heel blij mee. De kinderen waren bijna stil.

Op de verjaardag van Maaike zijn we wezen zwemmen in Ho. Het is heerlijk om zwemmen met het warme weer, je moet er alleen wel anderhalf uur voor in de Trotro (bus) zitten voordat je er bent. Bij het zwembad zat een restaurant waar we gegeten hebben. Ze hadden daar beef en frietjes! Heerlijk! Na deze dag in het zwembad was ik wel een beetje verbrand.

Het is heel raar om te bedenken dat je je nu ergens thuis begint te voelen maar dat je over 3 maanden weer vertrekt. Vooral omdat ik waarschijnlijk niet meer terug kom op deze plek. Voor nu hoef ik me daar nog niet echt zorgen over te maken gelukkig.

St. Patrick’s hospital

De afgelopen 3 dagen ben ik in het St. Patrick’s hospital geweest. Op maandag en dinsdag heb ik mee gelopen op de verpleegafdelingen en tijdens deze dagen werd er geregeld wondzorg gegeven. Het meest aangrijpende verhaal wil ik met jullie delen maar ik moet eerlijk zeggen dat het heel heftig was om mee te maken. Mocht je geen heftig verhaal willen lezen sla dan het volgende stukje over!

Een meisje van 3 jaar is in een pan met heet water gaan zitten terwijl haar moeder net weg liep bij het vuur (ze koken op de grond). Hierdoor heeft ze brandwonden (2^de- en 3^degraads) van haar billen tot haar vagina. De binnen- en onderkant van haar bovenbenen zijn ook verbrand. Elke dag moet dit schoongemaakt worden en daarna wordt er vaseline op gesmeerd. Op maandag ochtend werd ze naar de “male ward” gebracht en daar op een bed gelegd. Om haar heen liggen nog 8 andere (mannelijke) patiënten en er wordt geen gebruik gemaakt van een gordijn of iets dergelijks om een beetje privacy te creëren. Als de verpleegkundige wil beginnen met de wondzorg dan is het meisje al zo overstuur dat ze begint te plassen. Haar moeder krijgt de opdracht om een droge doek te halen zodat de urine kan worden opgeruimd. Het meisje ziet dat haar moeder weg gaat en begint nog harder te huilen en te roepen dat haar moeder terug moet komen. Je moet je voorstellen dat er ook 5 andere verpleegkundige om heen staan die alleen maar kijken en niks doen. Ik ben gewent dat je als verpleegkundige dan even helpt en een doek pakt maar zo werkt het hier niet. Gelukkig was haar moeder snel terug en kon het zijltje waar het meisje op lag gedroogd worden. Ik zag dat het jurkje van het meisje ook nat was geworden maar de verpleegkundige leek er weinig om te geven. Op dat moment moest ik er wel wat van zeggen want hoe kun je nou wondzorg verlenen terwijl alles nat blijft van de urine!? Tijdens het schoonmaken van de wond begon het meisje de verpleegkundige te slaan en te bijten. Dit was niet zonder reden want de wond werd nog al hardhandig schoon gemaakt. Op de plekken waar nog blaren zaten waren na het schoonmaken geen blaren meer want de huid werd eraf getrokken. De wond werd echt schoon geboend. Normaal is de huid rond de vagina en de binnenkant van je boven benen al gevoelig laat staan als het verbrand is. Op een gegeven moment werden er grapjes gemaakt door de verpleegkundige die stonden te kijken terwijl het meisje het uit schreeuwde van de pijn. Ook haar moeder moest er van huilen maar de verpleegkundige vonden het blijkbaar een goed moment om te blijven lachen. Op dat moment ben ik weg gelopen want ik kon het niet langer aan horen en zien.

De volgende dag was ik terug in het ziekenhuis en we vroegen ons af of dezelfde verpleegkundige weer de wondzorg zou doen. Hij vroeg of wij het wilde doen en natuurlijk zeiden we ja. Alleen de moeder had geen geld om de juiste materialen te kopen dus dan zou de wondzorg niet doorgaan.

Ik dacht na over wat wij (vrijwilligers) voor dit meisje konden betekenen. Wij hebben wel de materialen liggen die ze nodig heeft dus we hebben overlegd met de verpleegkundige en de dokter of het goed was dat we de materialen thuis gaan halen en in de middag terug komen voor de wondzorg. Ze vonden dit een “briljant” idee.

Later in de middag kwamen we terug met de materialen. Op het moment dat het meisje de verpleegkundige weer zag begon ze al te huilen. Tijdens de wondzorg hebben we alleen heel voorzichtig de wond schoon gedept en ik merkte dat ze veel minder huilde dan gisteren. Ook waren we binnen 2 minuten klaar met het vervelende gedeelte voor haar. Dit nam gisteren wel 15 minuten in beslag. Aan het einde van de wondzorg hebben we gevraagd aan de verpleegkundige wat hij van onze wondzorg vond. Hij zei dat we aandacht hadden voor de patiënt en dat het snel gebeurt was. Dit zag hij positief in. Vandaag zijn we terug geweest om nieuw materiaal te brengen en de wond was vanmorgen al verzorgd en het zag er goed uit.

Ook heb ik vandaag een operatie gezien. Tijdens de operatie werden er “vleesbomen” verwijderd uit de baarmoeder. Het is een hele ervaring om te zien dat er grote stukken vlees worden weg gesneden uit iemands lichaam. Om 9.45 uur was iedereen klaar voor de operatie maar alleen de chirurg was nog onderweg naar het ziekenhuis.

Tijdens de operatie vallen je dingen op zoals; De patiënt ligt 5 minuten compleet naakt op de operatietafel terwijl iedereen er omheen staat en praat over de operatie. Of ze knellen de vaten naar de baarmoeder af met een katheter die je normaal gebruikt als blaaskatheter. Of ze koken een beetje water in de waterkoker om daarna een infuuszak warm te maken in de waterkoker. Of er spat een beetje bloed in het oog van de chirurg omdat ze geen brilletjes hebben, oeps.

Op het moment dat alle vleesbomen waren verwijderd en de baarmoeder helemaal was ingesnoerd met hechtingen gingen ze de katheter weer los maken zodat er weer bloed naar de baarmoeder kon. Tocht hadden ze een plekje over het hoofd gezien want het bloed stroomde eruit. Snel weer de katheter aantrekken en nog extra hechtingen plaatsen. Gelukkig maakte de patiënt het goed.

Vorige week was er een man met een wond aan zijn been naar ons toe gekomen. Wat de bedoeling daarmee was was ons niet duidelijk maar we hebben die man vandaag weer opgezocht. Met de familie naam en wijknaam gingen we op pad. Na ongeveer 20 minuten hadden we een man gevonden die ons naar het goede huis zou brengen. De man die we zochten woonde inderdaad in het huis waar we aan waren gekomen alleen hij was niet thuis. Zijn vrouw belde hem op en hij was binnen 3 minuten thuis. We hebben de wond bekeken, zo goed als dat kon, en hebben gevraagd of hij deze avond nog naar ons huis wilde komen.

Rond 19.30 uur kwam hij aanlopen en van te voren hadden we al een beetje een plan gemaakt. Hij verzorgde de wond elke dag zelf en deed er watten in. Misschien kun je je wel voorstellen dat watten heel goed plakken aan natte wonden. Het kosten daarom ook even tijd om de watten eruit te halen. We wond is nu 1 jaar oud en de man vertelde dat het vel was open gebroken. Of het dan een oud litteken was wat onderhuids ontstoken raakte of toch wat anders dat is niet duidelijk. We hebben het been verbonden en vrijdag zal de wond weer verzorgt worden door en vrijwilliger.

Tagbo falls

Vanmorgen werd ik om 7 uur wakker en kon daarna ook echt niet meer slapen. Nadat ik twee afleveringen van een serie had gekeken ging ik toch maar me bed uit. Tijdens mijn ontbijt kon ik genieten van het leven op de “compound”. Kinderen waren een verstopspelletje aan het spelen, katten probeerde voor de zoveelste keer een duif te vangen en de geiten stonden op hun achterpoten om de blaadjes uit de bomen te eten. Daarnaast komen er natuurlijk altijd mensen voorbij lopen met emmers/schalen op hun hoofd.

Nadat ik de was had gedaan gingen we opzoek naar een taxi die ons naar de Tagbo falls wilde brengen. We gingen met 5 personen en dat past net in één taxi. Het is ongeveer een uur rijden vanaf Kpando.

Samen met een gids gingen we op stap. Hij begon al meteen te vertellen over een slang en een witte rat. Hij trok een metalenplaat weg en de slang lag in een gat opgerold. De gids pakte de slang op en legde hem in z’n nek. De meeste van ons deden meteen een paar stappen achteruit. 3 van ons hebben hem uiteindelijk in onze nek gehad. Het is heel moeilijk uitteleggen maar de slang voelt koud, zacht en een beetje vettig aan.

Tijdens de wandeling naar de waterval vertelde de gids geregeld dingen over de cultuur en natuur. Hij heeft ook Ghanese dansen laten zien en aan ons geleerd. Ook heeft hij ons verschillende vruchten laten proeven; ster vrucht (zuur), cactus tomaat (heel zoet, alles wat je daarna drinkt/eet is ook zoet) en een cacao vrucht (om de cacaoboon zit gel en dat smaakt zoet/zuur).

Als je bij de waterval (60 meter hoog) komt dan vergeet je dat je vermoeid bent van het lopen want het is zo mooi en indrukwekkend! We mochten zwemmen in het meertje onderaan de waterval en we hebben ook onder de waterval gezeten. Het water zelf was enorm koud maar als je er eenmaal doorheen bent dan gaat het wel. Na het zwemmen hebben we nog op het “strand” tegenover de waterval gezeten. Het viel me op dat je soms een koude windstroom hebt met waternevel en soms heb je een warme windstroom. Heerlijk om naar het geluid van de waterval te luisteren en te kijken naar alle mooie bomen en planten.

Ik heb het echt heel leuk gevonden om naar de waterval te gaan maar ben nu best moe. Morgen gaat de wekker weer om 4.30 uur dus we zullen het vanavond maar niet te laat maken.

Can I do something?

Na mijn vorige blog is er veel gebeurt. Ik ben ziek geworden (samen met nog 13 andere) en heb ook 2 dagen echt alleen maar op bed gelegen. Elke keer als ik naar de wc wilde lopen dan moest dat snel want anders zou ik flauwvallen. De oorzaak is niet bekent maar we denken dat het aan de spaghetti met rode saus en kip heeft gelegen. Je kunt je wel voorstellen dat ik dat nu ook helemaal niet meer lekker vind.

Op zaterdag voelde we ons iets beter en we wilde er graag even tussenuit. We zijn naar de Monkey Sanctuary geweest. Vooraf koop je bananen en voordat je het bos ingaat moet iemand een banaan opeten zodat ze zeker weten dat de bananen niet vergiftigt zijn. Eenmaal in het bos probeert de gids de aapjes te lokken. Als er een groep apen aan komt dan hoor je eerst in de verte het ritselen van de bladeren. Het is onwijs leuk om die schattige aapjes van dicht bij te zien en ze te voeren. Na deze wandeling in het bos was ik wel helemaal uitgeteld dus de rest van de dag heb ik weinig gedaan.

Vorige week heb ik eerst 2 dagen in het St Patrick’s hospital gewerkt om daarna 2 dagen in het health center te werken. In het ziekhuis loop je mee met de verpleegkundige tijdens de artsen visite om daarna alle nieuwe medicatie/acties uit te voeren. Ik verbleef die 2 dagen op de mannen- en kinderafdeling. De meest voorkomende ziekten/problemen bij kinderen zijn; malaria, luchtweg infecties, bloedarmoede en diarree. De arts verteld en leert alle (leerling)verpleegkundige tijdens de artsen visite meer over de ziekten en behandelingen. Dit is echt heel fijn! In het health center hebben we op de eerste dag de controles gedaan bij de patiënten die de arts komen bezoeken. Dit houd in dat je de patiënten weegt, temperatuurt en de bloeddruk meet. Bij kinderen wordt de bloeddruk niet gemeten. Als de controles zijn genoteerd dan gaan de patiënten in de wachtrij zitten bij de dokter. Tijdens onze 2^de dag in het Health center hebben we bij de arts gezeten. Er komen veel verschillende ziekten/aandoeningen langs maar toch zie je ook hier veel malaria. Daarnaast zie je veel hypertensie, tuberculose en buiktyfus. Als we vragen wat we kunnen doen dan hoor je 9 van de 10 keer “take a seat”. Maar vandaag was het grote moment, er kwam een verpleegkundige op me af en hij vroeg of ik intramusculair kan injecteren. Natuurlijk zei ik ja. (Normaal komt er dan een antwoord “oké, ga maar weer zitten”. ) Vandaag heb ik dan echt mijn eerste verpleegkundige handeling gedaan in Ghana, intramusculair injecteren. Dit betekend dat ze meer vertrouwen in je krijgen en dat je dus ook meer betrokken wordt.

Vorige week lag er een man in het ziekenhuis die in het meer was gevallen. We weten niet precies wat er daarna is gebeurt want we hoorde meerdere verhalen. Hij is niet meer bij bewustzijn geweest in het ziekenhuis en ik had ook niet het gevoel dat ze wisten wat ze met deze man aan moesten. Hij heeft een urine katheter gekregen, een aantal medicijnen en een infuus met wat vocht maar meer ook niet. Elk uur werd de bloeddruk, pols, ademhaling en temperatuur gemeten. 2 dagen later hoorde ik dat hij was overleden maar ze kunnen ook niet zeggen waar aan hij is overleden. Dit is vooral heel raar om mee te maken.

Ook hebben wij afgelopen vrijdag en maandag de wondzorg gedaan in de omgeving. Om half 6 werden wij opgehaald door de zuster van het kindertehuis en gingen te voet op pad. Als we bij een patiënt kwamen dan was het altijd maar de vraag of ze thuis waren. De wonden verschillen tussen een klein gat onder de hak tot 1/3^de van het onderbeen wat verbonden moet worden. We zagen niet heel veel patiënten de afgelopen 2 keer. Ze waren vaak weg. Als je dan weer thuis komt dan lijkt het net alsof je al een dag gewerkt hebt maar dan is het pas 8 uur en daarna ga je nog naar het Health center of het ziekenhuis.

"Hello, how are you?"

Het wordt tijd dat ik een verhaal op mijn blog ga zetten want de rust is ver te zoeken op whatsapp! ;)

Tijdens de auto rit naar Schiphol kwam Dinte steeds meer op mijn schoot zitten, alsof ze wist dat ik zou gaan. Eenmaal op Schiphol kwam ik mijn mede reizigers tegen en gingen wij onze bagage afgeven. Eigenlijk had iedereen teveel bagage bij zich behalve ik. Gelukkig gingen we nog even koffie drinken met alle familie/vrienden dus konden we het “afscheid nemen” uitstellen.

Onze vlucht kon alleen niet op tijd vertrekken omdat iemand had besloten toch in Nederland te blijven en zijn/haar koffers moesten weer het vliegtuig uit. Tijdens het vliegen hadden we best veel turbulentie maar omdat we een slechte Amerikaanse en Nederlandse film aan het kijken waren hadden we er vrij weinig last van. Eenmaal in Accra mochten we voor het eerst kennis maken met de hitte (30 graden). We werden met de taxi naar ons hotel gebracht waar we eerst wat te drinken wilde hebben want we hadden niet eens drinkwater. Dit mochten we betalen met euro’s want we hadden nog geen Sedi’s. De volgende ochtend zouden we om 9.30 uur worden opgehaald maar dat werd 9.50 uur want de Ghanese zijn niet zo goed met tijd. Eerst hebben we wat boodschappen gedaan voordat de reis begon richting Kpando. Onderweg naar Kpando kwamen we een groep apen tegen die de weg aan het oversteken waren. Maar verder hebben we vooral veel stof gezien. De reis naar Kpando duurde echt heel lang. Gelukkig kwam er een einde aan en kwamen we bij ons huis. Er wonen nu ongeveer 20 vrijwilligers op de zelfde plek. En omdat wij dit niet wisten was het wel wennen dat er zo veel mensen direct op je af komen om zich voor te stellen (ik heb ook geen naam onthouden). In ons huis is sinds kort stomend water voor de douch en de toilet en de stroom stond al 2 weken aan. Normaal is er 24 uur wel stroom en 12 uur niet. Die zelfde avond zijn we nog naar het kindertehuis gegaan want het was filmavond voor de kinderen.

De volgende dag zouden we mee kunnen met de wond zorg ronde maar we hadden besloten om het niet te doen want om direct aan het werk te gaan in deze hitte leek ons geen goed idee. Daarbij waren we ook nog behoorlijk vermoeid van de reis dus we hebben lekker uit geslapen en zijn toen langzaam opgestaan. Als ontbijt krijg je brood en je moet zelf je beleg kopen. Het brood is wit en er zit suiker in (niet mijn favoriet). Maar we zijn die middag naar Ho gereisd om een wifi spot te kopen. Helaas was de winkel gesloten dus konden we weer terug naar Kpando. Een enkele reis duurde ongeveer 1,5 uur en je hebt geluk als de bus binnen 30 min. vertrekt. We waren ook precies om 18:00 uur thuis voor het eten. ’s Avonds bleven we thuis om weer bij te komen van de dag.

Op zondag was er markt in het dorp. Normaal begint de markt al in de ochtend maar op zondag gaat bijna iedereen naar de kerk en daardoor kwam de markt pas later op gang. Wij gingen rond 14.00 uur richting het dorp met een jongen (9 jaar) hier uit de buurt en een vrijwilliger die al langer in Kpando verblijft. Op de markt was het niet heel druk vanwege de hitte. Wel hebben we een aantal kraampjes bezocht met Ghanese stoffen en fruit. Er zijn zo veel stoffen met mooie kleuren dat je bijna niet kunt kiezen.

Wat wel heel erg opvalt is dat je niet begroet wordt met "hello" maar met "Hello, how are you?" Overal waar je bent wordtdit aan je gevraagd. Ook voorbijgangers vragen het aan jou en voordat je kunt antwoorden zijn ze eigelijk al langs je heen gelopen.

Maandag, dinsdag en woensdag zijn we in de ochtend naar het St. Patrick’s Hospital geweest. Ook dan hoor je de hele tijd "Hello, how are you?". Niet alleen medewerkers vragen dat ookpatiënten. In het ziekenhuis ga je voor je gevoel terug in de tijd. Er is een grote zaal waar 20 bedden staan voor vrouwelijke patiënten. Daarnaast zijn er nog 2 kamers met 4 bedden voor oudere vrouwelijke patiënten. De mannen hebben een apart huisje waar ongeveer 10 bedden staan. Naast de verpleegafdelingen hebben ze ook nog een verloskundige kliniek waar zwangere vrouwen komen voor controle en hun bevalling. De apotheek en het lab zitten ook in hetzelfde gebouw. Vandaag hebben we pas een rondleiding gekregen in het ziekenhuis. We mochten ook de operatie kamer bekijken. Ik heb helaas nog geen foto kunnen maken maar dat komt vast nog wel. Ze opereren eigenlijk alleen spoed gevallen. We konden onze telefoonnummers door geven en dan worden we gebeld als er een operatie gaat plaats vinden.

Ik zag het meeste op tegen het eten hier i.v.m. mijn pinda allergie. De eerste avond kregen we spaghetti met rode saus en kip (dit is ook mijn favoriete eten hier). Eigenlijk wordt alles gefrituurd of gemaakt met heel veel olie. Daarnaast wordt er nauwelijks groente gebruikt dus je kunt je voorstellen dat het niet gezond eten is. We hebben ook een keer soort friet gegeten tijdens de lunch en daarbij hoort natuurlijk mayonaise dus ik denk dat afvallen hier bijna onmogelijk is. Verder is het fruit wel heel lekker ;)

Nog 2 dagen..

Hallo allemaal,

Over 2 dagen is het dan zo ver... !!! Eindelijk gaat het avontuur beginnen, best wel eng om dan ook echt te gaan.Vooral omdat je al ruim 8 maanden bezig bent met de voorbereiding. Ondertussen zitten de meeste spullen in de koffer/tas en toch blijf je het gevoel houden dat je veel vergeet of dat je juist te veel mee neemt. Gelukkig ga ik straks nog naar de laatste volleybal training om al die stress even te vergeten :D

Ik durf niet te zeggen wanneer mijn volgende verhaal (al is het bovenstande niet echt een verhaal) verschijnt. Wel vind ik het heel leuk dat jullie met mij mee reizen via deze blog.

Groetjes Merel