merelaarns.reismee.nl

“I’m coming”

Afgelopen week zijn wij nog behoorlijk druk geweest met alle afrondingen van de projecten en ons schoolwerk maar ik kan nu wel zeggen dat ik alles af heb. Met dit heerlijke gevoel ging ik het weekend in. En het eerste wat ik vandaag heb gedaan is me koffer gepakt. Nou is dat niet het leukste wat je kunt doen in je weekend maar het voelt toch fijn om al een groot deel in je koffer te hebben.

Vanmiddag ga ik nog een keer de wondzorg doen en verder doe ik het lekker rustig aan. Morgen gaan we naar Ho om een dagje te zwemmen en daar heb ik wel heel veel zin in.

En dan is het maandag… Na de lunch zal ik vertrekken naar Accra en om 22.10 uur (Ghanese tijd) zal mijn vliegtuig vertrekken. Ik zie er best tegen op om alleen met al mijn spullen door Accra te moeten. Ook omdat je weet dat je op het drukste punt (trortro station) de tro uit moet. En dan willen alle taxi chauffeurs jou spullen wel dragen maar omdat het daar zo druk is heb je het gevoel dat je spullen ervandoor gaan. Maar dat zal wel goed komen. Ik zal het gaan meemaken.

De titel van mijn blog heeft eigenlijk een dubbele betekenis. Want vaak als je met een Ghanees in gesprek bent en ze zeggen “I’m coming” dan bedoelen ze dat ze gaan en “later” weer terug komen. Soms is “later” 10 minuten en soms is dat 2 uur. Dus voor hier betekend het dat ik ga en voor jullie thuis betekend het dat ik kom.

Het is eigenlijk heel raar om nu weer naar huis te gaan want ik heb hier een leven opgebouwd wat ik eigenlijk weer ga achterlaten. Ook is er nu een hele leuke groep vrijwilligers die nog een aantal weken blijven en juist nu moet ik gaan. Daarnaast mis ik echt net (op een paar uur na) de laatste First aid les voor de kinderen. Maar ik weet wel dat als ik aankom op Schiphol dat er een aantal familieleden op mij staan te wachten en daar kijk ik heel erg naar uit!

I past my exams!

Tja, 3 a 4 weken begon het wel duidelijk te worden dat we nog veel moesten doen voordat we alles konden afronden terwijl onze docent al gauw (binnen 3 weken) op bezoek zou komen. Het onderzoek, verbetervoorstel, symposium, verantwoordingsverslag en assessmentgesprek moeten allemaal nog verder uitgewerkt worden. Daarnaast hadden we ook nog de andere projecten, First Aid lessen (voor de school kinderen), wondzorg in de dorpen en in het kinderhuis en de rest van de projecten kan ik me op dit moment even niet meer herinneren want ik heb zo juist (gisteren) mijn assessmentgesprek gehad en ik heb het GEHAALD!! Dus ik heb eigenlijk helemaal geen concentratie op dit moment om jullie mijn verhalen te vertellen van de afgelopen weken.

Wat ik nog wel wilde vertellen is dat ik op 9 mei naar huis vlieg. Dit is een weekje eerder dan dat ik gepland had maar dat is omdat ik heel graag bij de opening van Primetime wil zijn. Dus op 10 mei vroeg in de ochtend zal ik aankomen op Schiphol. Het is aan de ene kant wel heel jammer dat ik nu over 10 dagen zal vertrekken maar aan de andere kant heb ik heel veel zin om iedereen weer te zien in Nederland. En ik heb zin in carpaccio!

Tot snel allemaal :D

Road trip

Vorig weekend zijn Gitte, Lisa en ik op vrijdag vertrokken met een Landrover en een gids naar het noorden van Ghana. De reis zou in totaal ± 8 uur duren. Tijdens de reis zag je het natuur landschap veranderen, van groen met alle soorten planten en bomen naar een savanne achtig landschap. Ook de manier van bouwen is heel anders in het noorden. Ze bouwen ronde huisjes en maken de huisjes met een muurtje aan elkaar. Heel grappig om te zien dat er zo veel verschil in een land zit qua natuur en bouwstijl. In de auto hadden wij het erg naar ons zin maar Lisa als DJ is af te raden. De wegen naar het noorden waren niet al te goed. Er waren onverharde wegen die door de regen bewerkt waren. Op sommige plekken was de enge kant van de weg een stuk hoger dan de andere helft waardoor je met je auto schuin over de weg reed. Voor een aantal overbeladen (top zware) vrachtwagens was dit schil te groot en die lagen op hun zij. Ook bussen met mensen, geiten, kippen en andere spullen hadden moeite met deze weg. We zagen bijna een bus omvallen waar de mensen bovenop zaten. Gelukkig ging het goed. Eenmaal in Tamale kwamen we erachter dat onze hotelkamer aan iemand anders was gegeven. Er zat niks anders op en we moesten op zoek naar een ander hotel, het eerste hotel was echt te duur dus we reden door naar een andere plek. We kwamen op een binnen plaatsje waar een vrouw borstvoeding aan het geven was. Ze hadden nog wel een kamer over voor ons en dat koste 60 GHC (14 euro) voor ons drieën. De douche en toilet waren gedeeld en één van ons kreeg een “matras” voor op de grond. Het was meer een kussen voor een tuinstoel waar ik op ging slapen maar iets is beter dan niets. Na het kort bezoek aan het hotel gingen we nog naar de “culture market”. Hier waren allemaal “kunstenaars” die hun spullen verkochten. Wel waren ze erg gericht op toeristen dus het waren meer souvenirs die voor westerse prijzen verkocht werden. Onze gids vertelde al dat als de vraagprijs 100 GHC was dat je het moest delen door 3 en daar moest je starten met onderhandelen. Je mag NOOIT meer betalen dan de helft, in dit geval 50 GHC. Er waren verschillende winkeltjes, zo had je winkeltjes die van alles maakte van de stoffen die ze hier verkopen; kleding, ovenhandschoenen, rugzakken, tassen, portemonneetjes, enz. Ook had je winkels waar ze veel leer en hout gebruikte voor slippers, tassen, beeldjes maar ook rieten manden. En elke winkel verkocht wel armbandjes en schilderijen. Waarschijnlijk zijn er maar 2 a 3 kunstenaars die kunnen schilderen maar in alle 20 winkels hingen wel schilderijen. Het was erg leuk om door alle winkels heen te lopen maar op een gegeven moment heb je het gevoel dat bijna alles het zelfde is, en dat is het ook. Lisa had een schilderij gevonden die ze wel wilde hebben. De verkoper wilde hem voor 55 GHC verkopen maar dat ging natuurlijk niet door. Uiteindelijk heeft Lisa 25 GHC betaalt dus deze onderhandeling was geslaagd. Gitte en ik vonden de rieten manden wel heel erg mooi maar de verkoper wilde er 65 GHC voor één hebben. Daarna gaf hij ons een “goede prijs” 2 voor 100 GHC. Maar hier gingen wij niet mee akkoord want we mochten niet meer betalen dan 70 GHC in totaal. De man zag er nogal chagrijnig en slaperig uit dus hij deed weinig moeite om te onderhandelen. Hij wist waarschijnlijk dat er toch wel toeristen langs zouden komen die de manden wel voor veel geld gingen kopen. Dus zonder manden gingen wij naar het restaurant om wat te eten. Er kwamen donkere wolken aan en het begon te regenen en onweren. De lichtflitsen zagen een beetje roze en op een gegeven moment sloeg te bliksem in. Het was zo’n harde knal en de kamer verkleurde helemaal roze van het licht. Ik schok me kapot en mijn hard zat in me keel. Gelukkig was er niks gebeurt.

Na het eten gingen we naar ons hotel. Het was nog vroeg maar we waren allemaal behoorlijk moe van de lange reis. Het was rond 21.00 uur toen we gingen slapen. Helaas was dit niet een hele goede nacht voor mij, door de heftige regen en onweer ben ik vaak wakker geweest. De eerste keer dat ik op mijn telefoon keek was het pas 22.00 uur. Ik heb hierna een uur wakker gelegen om daarna weer wakker te worden om 00.00 uur. De kamer werd verlicht door een straat lantaren en door de lichtflitsen, wat verlang je dan naar je eigen bedje. Nu lag ik 45 min wakker en daarna werd ik rond 02.00 uur wakker van een enorme knal, weer een bliksem inslag. Ik voelde me niet heel veilig meer, de stroom was uit gevallen en de kamer werd telkens verlicht door de lichtflitsen. Ook regende het naar binnen en ik vroeg me af of dit huis wel een bliksemafleider had. Vervolgens had ik kunnen slapen tot 6.00 uur want de zon kwam weer op. Gelukkig hadden we afgesproken om vroeg te vertrekken richting Mole national park.

We reden weer door een savanne achtig landschap. De mensen van de kleine dorpjes liepen langs de weg om water te halen. Rond 11.00 uur kwamen we Mole national park binnen. De middag safari zou beginnen om 15.00 uur dus we hadden nog even tijd om te lunchen en te zwemmen.

Boven op een landrover hadden ze bankjes gemaakt waarop je kon zitten. Samen met een gids uit het park gingen we op zoek naar dieren. Voordat we het park echt in reden zagen we al apen en wrattenzwijnen. In het park hebben we veel antilopen gezien maar de olifanten lieten op zich wachten. Voordat we het park uit reden kwamen er nog 3 olifanten voorbij. We mochten van de auto af om wat dichterbij te komen. Het waren 3 mannetjes die op zoek waren naar eten. Ze hadden ons ook al gezien dus ze kwamen naar ons toe. Toch bedachten ze om verder te lopen. We hebben ze nog even gevolgd met de auto. De olifanten zijn echt een stuk groter dan dat je zou denken. Heel indrukwekkend om te zien.

De volgende ochtend zijn we op voet safari gegaan. Samen met een gids liepen we dwars door het park heen. De antilopen zijn behoorlijk schuw maar ze kunnen dan ook echt heel hard rennen. De zon was al best aanwezig toen we begonnen om 7.00 uur met wandelen. We vonden de olifanten in het water. Ze hadden ons ook gezien en ze kwamen weer dichterbij. Normaal mag je niet dichterbij komen dan 50 meter maar nu stonden ze op 30 meter afstand. De gids zij dat het niet uit maakte want ze stonden in het water. Opeens kwamen er meer olifanten aan lopen die ook wel een bad wilde. Zo grappig om te zien dat ze dwars door de stuiken heen lopen als ze een doel voor hun ogen hebben, gelukkig zaten wij niet bij die struiken. Een toerist wilde een foto van dichterbij maken dus die liep nog wat dichterbij maar de gids riep haar meteen terug want er zitten agressieve olifanten in deze groep.

Na een tijdje vervolgende wij onze weg door het park. We hebben ook veel vlinders gezien, met 100 tegelijk fladderde rond en vervolgens gingen ze weer zitten. In een kleiner meertje zaten veel kikkers en een baby krokodil. Hij had ons echter ook al gezien en zwom van ons weg. Toch had ik meer aandacht voor een antiloop met een groot gewei. Het zijn eigenlijk hele statige beesten die enorm snel zijn. Ik heb daarom ook erg genoten van de wandel tocht in de savanne.

Helaas moesten we het park weer verlaten om verder te gaan. We reden naar Kumasi dit is meer naar het zuiden van het land. Ook deze tocht duurde 8 uur. Het landschap veranderde van savanne naar regenwoud. Ze verkochten “bushmeat” langs de weg, waaronder stekelvarkens. De stekelvarkens worden dan aan hun staart vast gehouden en geshowd aan de voorbij gaande auto’s. Ze zien er nou niet heel smakelijk uit maar de lokale mensen betalen er veel geld voor.

We kwamen op tijd aan om nog naar het Ashanti paleis te gaan. Dit is een belangrijke plek voor het verleden van Ghana, het toen nog Ashanti koninkrijk. Ze gaven meer informatie over de gebruiken en rituelen in die tijd en nu. Ook onze oud koningin, koningin Beatrix, staat op de foto met de Ashanti koning. Ze hebben in dat gebouw ook de eerste ventilator hangen (die het nog doet, het lijken meer vliegtuig propellers), de eerste radio en de eerste televisie.

Het hotel waar we sliepen was weer heel goedkoop. De douche en toilet waren weer gedeeld maar het zag er net wat beter uit. We hebben heerlijk geslapen in dit hotel. De volgende ochtend was de ontbijt zaal nog dicht dus we zijn verder gereden. Onze gids bracht ons naar een ander hotel waar we konden ontbijten. Alleen iedereen was hier heel netjes gekleed en het zag er chique uit. Het valt me op dat ze bijna overal wel Engels ontbijt hebben.

We rijden nu weer terug naar Kpando. Het is een rit van 8 uur en onderweg stoppen we bij een plek waar we hoog in de bomen over een brug kunnen lopen. Het hoogste punt was volgens de gids 26 meter. Je hoorde de vogels fluiten op de achtergrond en verder was het helemaal stil. Heerlijk om even uit de auto te gaan en je benen te strekken.

Toen we onze weg vervolgende hadden we problemen met de remmen van de auto. Dat is toch wel een essentieel onderdeel als je een berg afrijd. Gelukkig konden ze het maken bij een “garage” terwijl wij opzoek gingen naar iets kouds om te drinken. We liepen langs de weg waar een lange dunnen slang graag een hagedis wilde op eten. Helaas voor de slag had de hagedis hem al gezien. De slang verdween weer snel in het hoge gras. Bij een klein hutje hadden ze nog cola in de koelkast dus dat namen we mee in de auto. We konden al vrij snel weer op pad en we vervolgende onze weg die door de bergen lijden. Rond 16.30 uur kwamen we uiteindelijk weer thuis.

We hebben echt een enorm leuk weekend gehad en we hebben heel veel van het landschap gezien. Het voelde een beetje als een vakantie dus het is weer vervelend om aan het werk te moeten maar we hebben een doel voor onze ogen en dat is het diploma.

Maternal health

Samen met Gitte ben ik gestart met de maternal health. Deze voorlichting bestaat uit 3 ochtenden, 1 keer per week. Het dorp waar we heen gingen ligt aan het meer en is moeilijk te bereiken. De eerste keer zijn we met de auto gegaan maar de andere twee keer zijn we met de motor gegaan omdat de weg heel slecht was geworden door de vele regen.

De eerste bijeenkomst gaat over een normale zwangerschap/bevalling en de “danger signs”, wanneer moet je naar het ziekenhuis en waarom. De tweede bijeenkomst gaat over de voorbereiding; geld (sparen), transport (naar en van het ziekenhuis), birth partner, thuis of in het ziekenhuis bevallen.

De laatste bijeenkomst gaat over de tijd na de bevalling en we bespreken dan eigenlijk al het bovenstaande maar dan over de tijd na de bevalling. Ook gebruiken we de doppler om de hardslag van de baby te laten horen aan de moeders.

De meeste bewoners spreken geen Engels. Er was alleen één jonge vrouw die naar school gaat en die ons kon helpen met vertalen. De vrouwen zijn erg geïnteresseerd in wat je te vertellen hebt. Soms gaan ze met elkaar over het onderwerp praten maar dan kunnen wij niet verstaan wat ze zeggen. Gelukkig kregen we van de vertaler te horen waar ze het over hadden. Vaak praten ze over de nieuwe informatie die wij ze geven, in goede zin. Ook bedanken ze god dat wij deze informatie aan ze geven en bij de laatste bijeenkomst wilde ze graag bidden van te voren. Ook aan de vragen die gesteld werden kon je merken dat ze echt luisteren en de informatie begrepen. Maar het aller mooiste van de laatste bijeenkomst was de doppler. Vaak weten de moeders niet wat ze nou eigenlijk horen in het begin maar als je ze verteld dat het hun baby is veranderd de uitdrukking op hun gezicht.

De bijeenkomsten waren ontzettend leuk en de bewoners van het dorp hebben gevraagd om nog een bijeenkomst maar dan met het hele dorp. Ze willen graag dat iedereen begrijpt dat je rust nodig hebt na de bevalling en dat iemand anders dus voor andere kinderen moet zorgen en voor de rest van het huishouden. Aan ons dus de eer om een extra bijeenkomst te maken voor dit project.

Leven en dood

Ook deze blog verschijnt 6 dagen later dan geplant.

Vorige week in het ziekenhuis werden we door een verpleegkundige geroepen. We moesten met haar mee komen want we waren al veel te lang niet op de vrouwen afdeling geweest. Zo doende liepen we met haar mee en mochten we net als de andere verpleegkundige op de afdeling weer op een stoel zitten. Een paar minuten later kwam er een leerling verpleegkundige aanlopen die net de vitale functies had gemeten bij een mevrouw van 87 jaar. Ze kwam de waarde doorgeven en een andere verpleegkundige schreef het op in haar dossier. De verpleegkundige begon meteen te vertellen wat de rede voor opname was. Deze mevrouw had malaria en lag nu 3 dagen in het ziekenhuis. De verpleegkundige klonk nogal nuchter over de situatie dus het leek net alsof deze mevrouw morgen naar huis kon.

Even later liepen wij achter een andere verpleegkundige aan naar de mevrouw. Toen ik de mevrouw zag werd het me pas duidelijk, ze gaat morgen niet naar huis maar zal waarschijnlijk vandaag nog ovelijden. Het lijkt net alsof ze de moet al heeft opgegeven en haar lichaam de laatste adem uit blaast. Ze at niet meer de laatste dagen en sinds vandaag reageert ze helemaal niet meer op aanspreken. Ze zag er ontzettend mager uit, elke rib kon je zien en haar vel hing over de botten van haar armen. Ook ligt ze met haar mond open en haar ademhaling kost haar veel energie. Daarbij heeft ze een hoge bloeddruk en een zwakke langzame pols. Er druppelt langzaam nog een beetje infuus vloeistof naar binnen maar eigenlijk is dat niet de moeite waard.

De verpleegkundige vragen wat ons advies zou zijn, zuurstof ter ondersteuning en een betere houding in bed zou niet verkeert zijn. Ook geven we aan dat de dokter beter langs kan komen.

15 minuten later kwam er een dokter, zuurstof is niet nodig volgens hem en verder is het afwachten.

3 uur later lopen wij op straat en komen we de verpleegkundige tegen. Hij kon ons vertellen dat de mevrouw al was overleden.

Het is heel bijzonder om mee te maken hoe de mensen hier soms omgaan met de situaties en dat blijft me verbazen. Je praat over een patiënt alsof zij morgen naar huis gaat maar de werkelijkheid is dat ze binnen 2 uur is overleden. Je kunt je haast niet voorbereiden op situaties die zich voor doen, je moet het na die tijd voor jezelf verwerken.

Vorige week heb ik ook een bevalling mogen zien. Het was alleen totaal niet wat ik verwacht had. De verloskundige kon ons vertellen dat het nog 1 a 2 uur wachten was voordat de uitdrijvingsfase zou beginnen. We bleven een beetje in de buurt van de kamer zodat we het niet zouden missen. Soms liep de verloskundige de kamer in waar de vrouw lag om te kijken hoe het met haar ging. De verloskundige zag er vrij relaxt uit dus waarschijnlijk verliep alles volgens het boekje. Op een gegeven moment werden de weeën heftiger en dat liet ze horen. Volgens de verloskundige was dit te luid dus die zei dat ze zich stil moest houden. Na 2,5 uur wachten werden we ineens naar binnen geroepen. Het hoofdje was al bijna geboren. Binnen 10 seconden was het jongetje geboren maar de moeder vertoonde weinig emoties. Het viel me gelijk op dat het jongentje zo grauw en grijs zag. Ook begon hij niet met huilen en dat baarde me wel een beetje zorgen. Er was geen ademhaling zichtbaar en ook zag ik geen hart klopping. Het was goed te zien dat hij al had gepoept in de baarmoeder en de verloskundige begon met het schoonmaken van het mondje. Ook werd er een soort alcohol over zijn lijfje gegooid wat hem misschien aan het schikken zou moeten maken? Nog steeds geen geluid of verandering van kleur. Hij werd aan zijn benen op geteeld en ondersteboven vast gehouden. Ook werd er hard over zijn buik/borst gewreven. Daarna werd hij weer neergelegd en kreeg hij meer alcohol over zich heen en de verloskundige vroeg een gaasje. Ze vouwde hem dubbel om daarna mond op mond beademing te geven. Hierna verkleurde zijn lippen een beetje rood en dit breide zich langzaam uit. Weer werd hij op de kop gehouden en kreeg hij alcohol over zich heen. Er werd weer slijm uit zijn keel gehaald en langzaam verkleurde de rest van zijn lijf ook rood. Nu kon je ook zijn hard zien kloppen en hij begon voorzichtig te huilen. Dit was blijkbaar genoeg voor de verloskundige om het jongetje op zij te leggen. Nu moest de placenta geboren worden. De moeder kreeg nog een tik omdat ze niet mocht persen. Gelukkig werd de placenta snel geboren alleen moest de moeder nog gehecht worden. Dit nam ook behoorlijk wat tijd in beslag. Ondertussen lag het jongetje zacht huilend in de weegschaal te bewegen. Je kon horen dat er nog slijm in zijn luchtwegen zat. Nadat alles was op geruimd moest de moeder terug naar de afdeling. Er is een speciale afdeling voor de zwangere en net bevallen vrouwen. Het was 15 meter lopen maar ze zakte steeds door haar benen. We hebben niet meer gezien dat de moeder haar zoon voor het eerst mocht vasthouden ondanks dat hij al een uur oud was.

Nog even een ander kort verhaal. Vanmorgen (maandag 14 maart) waren we weer vroeg vertrokken om de wondzorg in de dorpen te geven. We vertrokken in het donker en toen de zon opkwam werd het ons steeds meer duidelijk dat er hele donkere grijzen wolken voorbij kwamen. We waren net bij een patiënt aangekomen en het begon te regen. Het komt meteen met bakken uit de lucht. Gelukkig had onze patiënt een huis met een goed dak dus wij zaten droog. Na 45 min regende het nog maar “heel zacht”. We moesten verder dus we stapte op onze fiets. Totaal doorweekt en modderig kwamen we thuis aan. Na een snellen douche gingen we door naar de laatste patiënt om daarna naar het health centre te gaan.

Familie op bezoek (deel 3)

1 maart 2016 ben ik vanuit Nederland vertrokken richting Ghana. Ik ben naar Ghana vertrokken om Merel op te zoeken, en te zien wat zijn daar voor een werk doet, en hoe zij daar leeft. Naar een lange dag reizen omdat ik helaas geen directe vlucht had kwam ik 's avonds aan in de hoofdstad van Ghana: Accra. Na alle formaliteiten op het vliegveld heb ik Merel buiten ontmoet. Wat een temperatuur in Ghana!

De hoofdstad van Ghana is vrij modern maar ontzettend druk. Gelukkig hadden we een transfer vanaf het vliegveld naar de Sunbird lodge, eenguesthouse van Jolinaico. Nadat de chauffeur ons door het drukke verkeer heeft heen geloodst waren we aangekomen in de Lodge. Samen een heerlijke en rustig avond gehad, fijn om weer bij Merel te zijn.

De volgende ochtend zijn we naar een kralen ''fabriek'' geweest. Mooi om te zien hoe mensen van gerecycled glas en ontzettend veel geduld zulke mooie kralen kunnen maken. Werk wat zijn met veel liefde doen en wat veel aandacht vereist. Na dit bezoek zijn wij samen met Apollo na Kpando gereisd,

de plek waar Merel nu woont. Naar een reis van 4 á 5 uur waren wij aangekomen bij het huis van Merel. Deze middag moest ik echt enorm wennen aan de warmte die de Ghanese zon met zich meebrengt. De eerste uren in Kpando verbaasde ik mij erover dat alle mensen je aankijken, en iets tegen je willen zeggen, raar eigenlijk want dat ben je als Nederlander natuurlijk helemaal niet gewend. Ook was ik onder de indruk van de manier waarop mensen leven. Met relatief weinig spullen, geen zekerheid van water of stroom en een warm klimaat. Naar een tijdje went dit ook en zie je ook in dat deze mensen ook gelukkig zijn op de manier waarop ze leven.

De Ghanese bevolking is ontzettend gast vrij, en enorm geïnteresseerd. Ook hebben ze een grote passie voor lachen. Al met al een gezellige en mooie cultuur.

Ik ben vanaf woensdag tot en met zaterdag ochtend in Kpando geweest. Zo meegekregen waar en hoe Merel woont, wat haar werkzaamheden zijn, en waar ze die uitoefent.

Leuk om dit te mogen meemaken en met eigen ogen gezien te hebben, want die ervaring zul je nooit van foto's of verhalen mee kunnen krijgen.

Merel had in de week dat ik daar was de tijd gekregen om samen met mij activiteiten te kunnen ondernemen. Wij zijn samen naar de Tagbo falls geweest. Een prachtige waterval die je bereikt door en stuk door de prachtige natuur te lopen. Samen met onze gids en de taxi chauffeur hebben wij deze wandeling gemaakt en heerlijk bij de waterval kunnen genieten. Op zaterdag ochtend zijn wij naar de Monkey Sanctuary geweest. Een plaatst waar apen beschermd kunnen leven in de natuur. Met een zak bananen gewapend zijn wij vertrokken naar de apen. Bij de kennismaking met onze gids, at onze chauffeur opeens een van onze bananen op. Dat vond ik heel erg bijzonder, want ik dacht

dat kun je toch gewoon vragen! Achteraf bleek het dat je moest aantonen dat de bananen die giftig waren door er zelf een op te eten. Het was erg leuk om de apen te zien, en de manier

hoe ze de bananen uit je handen komen trekken.

Tijdens mijn week in Kpando heb ik ook nog een bezoek gebracht aan het Children’s home, een plek waar kinderen worden opgevangen die geen ouders hebben, of wegens hun beperkingen door

hun ouders afgezet zijn. Confronterend om te zien dat het hebben van een goede jeugd een gave is, en geen normale zaak. Wat een mooi werk doen deze mensen.

De zaterdag en de zondag hebben we heerlijk genoten van de rust. We hebben zowel zaterdag als zondag avond in een mooi hotel overnacht. Voordat ik het wist was het al weer maandag, de dagdat ik weer zal terugvliegen naar Nederland. Een week vliegt zo voorbij als je zoveel indrukken krijgt van een land. Nu ben ik inmiddels weer thuis en kan ik niets anders dan nagenieten van dezemooie ervaring. Ik vind het fijn om te weten dat het goed gaat met Merel, en dat ze haar stage daar met veel plezier kan afmaken. Ik kan niet wachten tot je weer thuis bent! tot snel lieverd!

Familie op bezoek (deel 2)

In overleg met Merel mag ik ook een verhaal op haar blog plaatsen over mijn week in Kpando.

Zoals ze al schreef ben ik bij haar geweest samen met mijn vriendin Sjakkelien. Naast deze week bij Merel hebben wij ook nog rond gereisd om wat meer van het land te zien. Op dit moment zijn wij weer thuis en stuur mijn verhaal naar Merel op.

Wij hebben allebei de week in het huis bij Merel en de anderen als super ervaren. Deze week zijn we met in z’n totaal 10 vrijwilligers/vakantiegangers (9 Nederlandse dames en 1 Amerikaanse jongen). Heel leuk om na alle verhalen die via de blog en app tot je komen over het leven daar met eigen ogen te zien. Nu kan ik me veel beter een voorstelling maken over de hitte (dag- en nacht) en de droogte (beiden enorm, zelfs ook voor de lokale bevolking). Spaarzaam met water omgaan, je denkt wel 2x na of het eenmaal getapte water misschien ook nog voor iets anders gebruikt kan worden. De zakjes drinkwater zijn heel handig, sommigen zijn heel vies maar je drinkt ze op want je hebt het hard nodig. Het eten wordt iedere dag door Da Mary en haar hulp met veel zorg klaar gemaakt. Het vuurtje op de grond is vrij basaal, soms smaakt het best lekker maar het is wel eentonig, pasta/rijst of yam met kippenpootjes of geit en een rode saus van tomatenpuree met kruiden. Er zit nauwelijks groente in, de Ghanezen eten erg scherp maar voor ons gebruikt ze minder pepers. Knap vinden wij dat het haar lukt om voor Merel pindavrij te koken met de weinige middelen die ze heeft. Wij kopen die week een paar maal fruit of komkommers voor de hele groep voor de variatie. Heerlijk die mango’s hier en ananassen, dat zijn onze appels en sinaasappels.

De eerste middag nam Merel ons al gelijk mee naar de markt, je kijkt je ogen uit naar al die mensen met hun koopwaar, levendig en druk. Merel loopt daar tussendoor alsof ze al een jaar daar woont, helemaal gewend en zelf verzekerd maakt ze praatjes en onderhandeld over prijzen.

Ook in hun huis hebben ze met elkaar hun draai gevonden, kluslijstjes hangen op de muur en net als in een Hollands studentenhuis is er verschil in hoe serieus ieder z’n taak oppakt.

Op een ochtend neemt Merel het initiatief tot een soort van grote schoonmaak, de koelkast, de opbergboxen van binnen en buiten, de spinrag op de muren, alles krijgt een beurt. Al gauw gaan we haar helpen en het resultaat is ernaar!! Het verschil met de schoonmaak in Holland is echter dat je weet dat er na een paar dagen weer een stoflaag op alles neerdaalt, mede veroorzaakt door de dagelijkse veegbeurt op de compound door Da Mary of een van haar zonen. Omdat alles zo droog is zie je tijdens het vegen een enorme stofwolk door het gaas van hun woonvertrek komen (hun woonvertrek is een soort van serre enkel afgezet met gazen wandjes).

Wij mogen met Merel mee naar het st. Patrick en het Health Centre. Wel moeten wij officieel geïntroduceerd worden door Jessy, de kennismaking begint bij de top (resp. directeur en dokter). Vervolgens nemen ze ons mee langs alle afdelingen tot aan de administratie, lab en apotheek aan toe. Aan al het personeel worden wij voor gesteld en er loopt wat rond daar zeg, zeker voor de hoeveelheid werk die er is, zouden wij bijna jaloers van worden in de Nederlandse ziekenhuizen in deze tijd van bezuinigen (nou toch niet echt, ik wil liever niet alleen in een donker kamertje zitten wachten als nurse met als enigste afleiding jouw eigen mobiel tot er een patiënt komt die een infuus nodig heeft.

Later op de ochtend heeft deze nurse wel wat te prikken, gelukkig voor haar al vraagt ze zich niet af of het wel echt nodig is, dat laatste betwijfelen wij wel bij sommige patiënten. Maar het ziekenhuis krijgt geld van de verzekering bij het verrichten van handelingen als deze, dus dat is populair. Bovendien voelt een patiënt zich geholpen door het krijgen van een infuus en medicijnen, dus die zal niet snel tegen stribbelen. Tuurlijk zijn er ook drukkere dagen met soms te weinig plek voor alle patiënten.

We zien deze dagen een jongetje van een paar maanden oud die besneden wordt, deze operatie wordt perfect uitgevoerd door een dokter van buitenaf, de baby geeft geen kik. Knap gedaan en ook heel netjes en schoon.

We zien een aantal patiënten met wonden, de verhalen daarover die Merel al in vorige stukjes heeft verwoord kloppen aardig, al leek het personeel zich iets beter te gedragen, misschien omdat wij erbij stonden? Nogal eens zien we wonden veroorzaakt door motorongelukjes, niet vreemd als je het verkeer hier ziet. Een vrouw komt met een van pijn vertrokken gezicht binnen lopen, haar hand, veel te dik, rechtop houdend. Een abces in de muis van die hand is de oorzaak. Met enkel een beetje lidocaïne verdoving (veel te weinig voor zo’n ingreep in de diepte) wordt dit abces open gesneden terwijl ze op een eenvoudig stoeltje zit (bij ons wordt je voor een eenvoudige prik al in een zgn. prikstoel gezet voor het geval je misschien eens flauw zult vallen!). Deze vrouw kronkelt van de pijn, ik wordt alleen al bij het zien daarvan onpasselijk, maar zij geeft bijna geen kik en houdt haar hand op de tafel!!! Ongelooflijk, wat moet je hier sterk van geest zijn. Nadien staat ze gewoon op.

We zien ook dat een wond wordt schoon gemaakt door met een gaasje en desinfectans flink te wrijven in de wond. Sjakkelien geeft op een subtiele manier aan hoe wij in deze te werk gaan en waarom (met een spuitje de wond spoelen), de nurse blijkt er wel voor open te staan en volgt het advies gelijk op. Het spoelvocht dat vervolgens uit de wond komt wordt door ons opgevangen in een bekkentje. Ze ziet dat er veel vuil is mee gekomen, dit maakt haar enthousiast, ze is blij verrast en zal het zeker onthouden. Zegt ze.

Een middag gaan we met z’n allen naar “Kpantech”, een groot sportevent voor middelbare scholieren uit de hele regio, wel 4000 teenachers zijn een week lang in Kpando om met elkaar te sporten op het terrein van de technische high school. “UNiTED” waar Merel voor werkt wil deze gelegenheid gebruiken om gezondheidsvoorlichting te geven aan de scholieren en hun leerlaren. Feit is namelijk dat men in Afrika eigenlijk niets weet over het functioneren van hun eigen lijf en wat ziekte met je doet, wat een gezonde levensstijl is enz.

Omdat er op dit moment een uitbreek is van pneumokokken meningitis in Ghana, willen ze dat we daarover als eerste voorlichting gaan geven. In de hoek van het terrein is een tafel ingericht met flyers en een paar posters over diverse ziektes die hier veel voorkomen.

We verdelen ons in groepjes van 2 en gaan met de flyers op stap om de scholieren aan te spreken. Heel apart te merken is dat ze heel nieuwsgierig zijn in wat wij te vertellen hebben. Je spreekt een paar aan en binnen de kortste tijd verzameld er zich een heel groepje om je heen. Natuurlijk vallen wij best op met onze witte kleur, maar de aandacht die is er wel degelijk. Was echt leuk om te doen.

Op zondag gaan we met z’n tienen naar een van de eilanden in het Volta meer. Daar leven de mensen in primitieve omstandigheden van de vis die ze vangen. Niet de hectiek, het lawaai en uitlaatgassen van Kpando maar de rust en de natuur van het platteland.

Ook weer opgesplitst in 2 groepen gaan we de bewoners checken op hypertensie, diabetes en borstkanker, tevens instructie geven in zelfonderzoek. Verbandmateriaal gaat mee om evt. wonden te kunnen verzorgen. Wanneer we aankomen horen we de uitgelaten muziek (Afrikaanse trommels) en zang van de mensen in de kerken. De diensten zijn bijna klaar en zo hebben wij wel gelijk bij het uitkomen van de kerk de bewoners in een klap bij ons (hier is over nagedacht J).

Samen met Merel en een paar anderen loop ik naar het volgende dorp op het eiland. Het is zinderend heet, de begroeiing is bijna overal verschroeit. De geiten, schapen en kippen scharrelen ook hier overal rond. Kinderen hebben ons al snel in de gaten en komen nieuwsgierig op ons af, lachend, zwaaien, onze handen pakkend. We zijn lachwekkend en grappig met onze witte kleur.

Veel troep, alles wordt net zoals overal in Ghana zomaar weg gegooid, totaal geen besef van milieuvervuiling, een lange weg te gaan…

Ik check de vrouwen op borstkanker en leer ze hoe ze dit zelf kunnen doen, gelukkig krijg ik hierbij de hulp van 2 zussen die het engels goed beheersen, zij zijn mijn vertalers, en dat is heel wat waard. Ik heb om een rustig plekje binnen gevraagd, eerst wilden ze dat ik het midden in het dorp deed met alles en iedereen om ons heen maar dat zag ik niet zitten. Het is wel zo dat borsten hier totaal geen taboe zijn maar ik zou hun aandacht niet kunnen vast houden schat ik in, in het midden van de drukte. Ik krijg een lemen hutje tot mijn beschikking waar ik een voor een de vrouwen onderzoek en uitleg geef samen met mijn vertaalster. Goh, dat ik dit nog eens zou mee maken. Het is alsof ik naar een film zit te kijken en er zelf in mee speel.

Al met al is dit best een heel verhaal geworden, ik hoop dat Merel het accepteert, zou best nog een paar velletjes kunnen vol schrijven maar ik rond mijn gekrabbel toch maar af.

Wat ik wel nog even kwijt wil is dat ik het ontzettend knap vind dat de meiden zich zo goed houden onder deze omstandigheden. Het vraagt best wel wat van je om je luxe leventje in Nederland even opzij te zetten en dit aan te gaan….Totaal andere wereld en gewoontes, de hitte, het stof, het andere eten, soms zelf ziek zijn.

Merken dat er hier erg op je gelet wordt en ook al vindt jezelf dat je niks verkeerd doet, toch krijg je commentaar, gewoon omdat de normen hier anders zijn. Je moet er maar een weg in vinden.

Zien hoe ze hier acteren in het ziekenhuis en dat staat soms ver af van hoe je het geleerd hebt, zien dat sommigen niet geholpen kunnen worden en er maar mee moeten verder leven, zien dat mensen hier zomaar dood kunnen gaan en weten dat er bij ons veel meer mogelijk zou zijn.

Ook zijn de contacten hier hartverwarmend, mensen zijn open en lachen veel, zijn geïnspireerd door de Bijbelse boodschap, Afrikaanse volksverhalen en wijsheden van ouderen. Kortom, er valt ook voor ons veel van hen te leren, ’t zou de wereld beslist een stukje beter maken.

Lots of African Blessings:

Reach high and see far Collect many memories

Have good friends Enjoy rain and sunshine

Laugh a lot Love a lot

Heleen (Ma van Merel)

Familie op bezoek (deel 1)

6 dagen geleden wilde ik mijn blog online zetten. Maar soms werkt het internet gewoon niet mee en dat betekend dat je dan zo een week kwijt kan zijn met een mail versturen, geld overmaken of je blog online zetten. Whatsapp berichten worden zo eens in het half uur verstuurd en ontvangen en bellen via whatsapp wordt dan helemaal lastig. Maar vandaag hebben we weer beter internet dus ik ga proberen om de 3 blogs online te zetten.

Ik heb bezoek gehad en ik had zelf al een heel verhaal geschreven over de activiteiten die ik gedaan heb met Heleen en Sjakkelien, en Simon maar die heb ik maar gedeletet want Heleen en Simon hebben beide een eigen verhaal geschreven.

Het was heel leuk dat mijn moeder en Sjakkelien hier waren. Ze waren voor een week in Kpando. Samen met mijn moeder heb ik ook de wondzorg gedaan in de dorpen en het was leuk om dit te doen. Verder ga ik niet zo veel vertellen want dan hoef je haar verhaal niet meer te lezen.

29 februari, De eerste regen in Kpando! We waren met alle vrijwilligers op Kpantech dit is een terrein van de technische high school in Kpando waar op dat moment een sport event gaande was. Wij waren daar om health education te geven. Eerst begon het enorm te waaien en daarna kwam het met bakken uit de hemel. Iedereen ging op zoek naar beschutting maar omdat er zo’n 4000 studenten waren was het erg krap onder de afdakjes. Ondertussen ontstonden er modder stroompjes want al het losse stof kwam nu samen. Nadat het ergste voorbij was starten de hardloopwedstrijden weer. Het (gras)veld lag vol met plassen water en de sporters dragen over het algemeen geen schoenen. De meeste dragen sportsokken. Ook vroeg ik me af hoe ze gingen hoogspringen want er lag geen matras/kussen op de plek waar je land. Het is de kunst om op je voeten terecht te komen of om de klap gecontroleerd op te vangen doormiddel van een rol op de grond. Heel erg indrukwekkend en lachwekkend om te zien.

De dag erna zijn we om 3.30 uur opgestaan om vroeg naar Accra te vertrekken. Mijn visum moest verlengt worden en ’s avonds zou Simon aankomen op het vliegveld. Wij hadden het geluk dat ’s middags de eerste regen in Accra viel. Weer begon het enorm te waaien waardoor de alarmbellen begonnen te rinkelen. We moeten nu naar binnen! Gelukkig heeft Accra een modern winkelcentrum waar we nog geen 200 meter van verwijderd waren. Voordat de regen viel waaide al het stof en zand op. Door een soort van zandstorm zijn we naar het winkelcentrum gerent natuurlijk kwamen we aan met zand in onze ogen maar gelukkig nog droog. We liepen meet het winkelcentrum in maar opeens viel het licht uit. Het voelde een beetje als een horror film maar ook dat viel wel weer mee want de lichten gingen zo weer aan. Om onze tijd te verdrijven tijdens de regen zijn we naar de supermarkt gegaan. We hadden alles verzameld wat we nodig hadden en toen viel het licht weer uit. We moesten onze boodschappen achterlaten en naar buiten. Buiten de supermarkt (maar nog in het winkelcentrum) zijn we maar gaan zitten wachten net zoals de rest van de mensen. Het was aan het onweren en heel hard aan het regenen. Een half uur later ging de supermarkt weer open en konden we alle spullen weer opnieuw gaan verzamelen. Er was een winkelmedewerker die ons karretje had leeg gehaald maar die kwam ons ook helpen om alles weer te verzamelen. Hij rende door de winkelen en binnen 5 minuten hadden we alles weer verzameld.

Die avond hebben we bij een Burger restaurant gegeten. Het voorgerecht was gefrituurde augurken, dit is echt heel lekker en is aan iedereen aan te raden. Daarna kwam er een mega burger met frietjes. Ik moest wel een beetje op de tijd letten want Simon zou bijna landen.

Vanaf hier verwijs ik je weer door naar het verhaal van Simon.

Het was heel bijzonder om mijn familie hier te hebben. Erg leuk dat ze zo enthousiast zijn geworden over het land en de cultuur. Nu hebben we een gezamenlijke herinnering aan Ghana!

Deze reis is mede mogelijk gemaakt door:

Travel4Change